Του Νίκου Μελέτη
Δυστυχώς τα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες, που η Τουρκία και η υποτελής διοίκηση της στην Κύπρο τορπιλίζουν τις συνομιλίες για το Κυπριακό, με προσχηματική αφορμή την απόφαση για αναφορά στα σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, αποδεικνύουν πόσο δύσκολη είναι πια η λύση του Κυπριακού.
Το Κυπριακό δεν είναι μια μαθηματική αδιάφορη και ψυχρή εξίσωση, που κάποιοι σοβαροί τεχνοκράτες θα στρωθούν στην δουλειά και “τρεις το λάδι τρεις το ξύδι” θα βρουν μια λύση που θα επανενώσει έναν ομοιογενή λαό και θα του ανοίξει τις πόρτες στο μέλλον.
Υπάρχει μια βαθιά καχυποψία η οποία καλλιεργείται και τροφοδοτείται καθημερινά εδώ και χρόνια, με μοναδικό σκοπό να διατηρεί η Τουρκία υπό τον έλεγχο της μια φοβισμένη και άβουλη τουρκοκυπριακή κοινότητα. Και ο έλεγχος αυτός της Τουρκίας εντείνεται με κάθε μέσο, προκειμένου οι Τουρκοκύπριοι να μην αντιληφθούν ότι η δική τους ασφάλεια και πρόοδος δεν εξασφαλίζεται με το να ζουν σε ένα καθεστώς υποτελές στην Άγκυρα και με την καταπιεστική παρουσία 35.000 τούρκων στρατιωτών, αλλά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα τους εξασφάλιζε η επίλυση του Κυπριακού προς όφελος των Κυπρίων και όχι για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας.
Ο Μουσταφά Ακιντζί καθ’ υπόδειξη της Άγκυρας αντέδρασε με πρωτοφανή ένταση σε μια απόφαση της Κυπριακής Βουλής, για την οποία θα αρκούσε μια απλή δήλωση δυσαρέσκειας και ένα τηλεφώνημα διαμαρτυρίας στον Νίκο Αναστασιάδη… Με την στάση του, όμως, ήρθε πολύ απλά να τινάξει στον αέρα κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που είχε απομείνει στην ελληνοκυπριακή κοινότητα στο σύστημα της εκ περιτροπής προεδρίας, των βέτο στην λήψη αποφάσεων. Και να δυσκολεψει έτσι κάθε δυνατότητα ελιγμών που θα είχε ο Κύπριος Πρόεδρος στις συνομιλίες. Γιατί πριν ακόμη λυθεί το Κυπριακό, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο νέος συνεταιρισμός, πριν ακόμη αναδειχθεί σε αντιπρόεδρο της ενωμένης Κύπρου, ο κ. Ακιντζι και η Άγκυρα απαίτησαν να έχουν βέτο σε αποφάσεις της Κυπριακής Βουλής, αυτής που προσβλητικά αποκαλούν “ελληνοκυπριακή Διοίκηση”.
Το θράσος είναι περισσό: Θύμωσε ο ηγέτης μιας κοινότητας ο οποίος αποδέχεται τον εορτασμό της επετείου της εισβολής μιας τρίτης χώρας, έστω και θεωρουμένης Μητέρας Πατρίδας, στην δική του πατρίδα και στην επιβολή έκτοτε ενός καθεστώτος υποτελούς σε αυτή, ο “προοδευτικός” ηγέτης που στήνεται διπλά στον τούρκο στρατηγό για να επιθεωρήσει τα στρατεύματα μιας τρίτης χώρας, της Τουρκίας να παρελαύνουν στην επέτειο της τουρκικής εισβολής στο νησί, ο άνθρωπος που εορτάζει την κορυφαία πράξη διχοτόμησης του νησιού, αυτή της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, αυτός που δεν εξεγείρεται όταν ακούει το μεγάλο αφεντικό, τον Ταγίπ Ερντογαν να ομιλεί περί προσάρτησης των Κατεχομένων… Θύμωσε γιατί θεωρεί ότι η απόφαση την οποία έλαβε η κυπριακή Βουλή για αναφορά στα σχολεία στην επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, ενός ιστορικού γεγονότος, συνιστά… υπονόμευση της διαπραγμάτευσης και υποκρύπτει απειλή εις βάρος της τουρκοκυπριακής μειονότητας.
Και ετσι έσπευδε από την μια να απαιτήσει από τον Νίκο Αναστασιάδη να καταργήσει την απόφαση και συγχρόνως επιχειρηματολογούσε υπέρ της διατήρησης των Εγγυήσεων και της παρουσίας του τουρκικού στρατού, για να … προστατεύει την τουρκοκυπριακή κοινότητα, από τις ”ορέξεις” των Ελληνοκυπρίων που όπως υποστήριζε ο κ. Ακιντζι θέλουν την Ένωση με την Ελλάδα.
Το τραγικό είναι ότι έσπευσαν να δώσουν δίκιο στον κ. Ακιντζι όχι μόνο οι γνωστοί οπαδοί της θλιβερής λογικής του πρώην Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος επανειλημμένα υποστήριζε ότι «κάναμε και εμείς πολλά στους Τουρκοκύπριους» και λίγο πολύ επέρριπτε αν όχι μεγαλύτερή τουλάχιστον ίση ευθύνη σε Ελλάδα και Τουρκία για την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή του νησιού. Στήριξη στον κ. Ακιντζι προσφέρθηκε και από την εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην διαπραγμάτευση κ. Ερατώ Μαρκουλη, κάτι που δεν αποτελεί μια απλή έκφραση γνώμης για το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά συναίνεση σε μια ολόκληρη αντίληψη, η οποία κάθε άλλο παρά μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων..
Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση για να γίνεται μνεία του Ενωτικού Δημοψηφίσματος έπρεπε να είχε ληφθεί χρόνια πριν. Πολίτες που δεν γνωρίζουν και δεν τιμούν την ιστορία τους, με τα λάθη και τα σωστά της, δεν μπορούν να είναι καλοί πολίτες. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο εξάλλου, δεν νομίζω ότι είναι και πολλοί πια Ελληνοκύπριοι που επιθυμούν την Ένωση με την Ελλάδα… Ίσως πια να είναι πολύ περισσότεροι Έλληνες που θα επιθυμούσαν την Ένωση της Ελλάδας με την …Κύπρο!
Η τωρινή απόφαση της Βουλής ελήφθη μετα από πρόταση του ακροδεξιού ΕΛΑΜ και αυτό ενοχοποιεί την όλη προσπάθεια, αλλά δεν μπορεί να ακυρώσει την αξία της διδασκαλίας του ιστορικού αυτού γεγονότος στους κυπρίους μαθητές. Με την ίδια λογική ο κ. Ακιντζι θα ζητήσει αύριο την κατάργηση της Ημέρας για την Γενοκτονία των Ποντίων, μεθαύριο της Ημέρας για την Αρμενική Γενοκτονία, πιθανόν επικαλούμενος κίνδυνους ….εντάσεων μεταξύ της αρμενικής κοινότητας με τους Τουρκοκύπριους ή τους τούρκους εποίκους που θα γίνουν πολίτες του νέου κράτους..
Όσο για την 25η Μαρτίου, που την εορτάζει και ο εκάστοτε Αμερικανός Πρόεδρος στον Λευκό Οίκο, δεν φαντάζομαι να έχει κανείς αμφιβολίες… Ας κρατήσουν κανένα κάδρο με τον Κολοκοτρώνη και την Μπουμπουλίνα ενθύμιο από τις σχολικές αίθουσες στην Κύπρο… Σιγά μην επιτρέψει ο Ερντογάν να παρελαύνουν τσολιαδάκια στην Κύπρο και να γιορτάζουν την …ήττα των Οθωμανών. Εκεί να δείτε πόσο θα θυμώσει ο Μουσταφά…
