Σήμερα είναι μια μέρα γιορτής για την Ευρώπη, καθώς γιορτάζουμε την επέτειο για τα 60 χρόνια των Συνθηκών της Ρώμης. Κι αυτό είναι χρήσιμο για να θυμόμαστε τις κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης και την ανάγκη να τις υπερασπιζόμαστε καθημερινά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η Ευρώπη, δεν είναι η Ευρώπη που ονειρευόμαστε.
Δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Δεν υπάρχει, όμως, επίσης αμφιβολία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να παλέψουμε εντός για να την αλλάξουμε.
Σήμερα, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να βάλουμε στο επίκεντρο της συζήτησης, τόσο εντός όσο και εκτός της αίθουσας, όπου υπεγράφη η Διακήρυξη των 27 για το μέλλον της Ευρώπης, το κοινωνικό κεκτημένο της Ευρώπης και την ανάγκη να το προφυλάξουμε.
Θετικό ότι υπάρχει σαφή αναφορά στην ανάγκη ενίσχυσης του κοινωνικού χαρακτήρα της Ευρώπης. Αυτές οι αναφορές έλειπαν τα τελευταία χρόνια από κείμενα με μια αμιγώς τεχνοκρατική γλώσσα. Όμως, οφείλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη μάχη.
Είναι γνωστό ότι έθεσα στο επίκεντρο της συζήτησης το κρίσιμο ερώτημα: Αν το κοινωνικό κεκτημένο ισχύει και αν αυτό το κοινωνικό κεκτημένο είναι προσβάσιμο από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προφανώς η απάντηση που πήρα είναι καταφατική, μένει όμως να δούμε αν η πράξη από τα λόγια θα συνεχίσει να απέχει. Και αυτό θα το δούμε άμεσα.
Σε κάθε περίπτωση η καταφατική απάντηση των επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της Ευρώπης, μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε σε μια μάχη που αφορά τόσο τους εργαζόμενους και τον λαό της Ελλάδας εν γένει, όσο, όμως, και τους εργαζόμενους και όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Δεν μπορώ παρά να επισημάνω μια αντίφαση: Η ελληνική κυβέρνηση δίνει μια μάχη για λογαριασμό των εργαζομένων της χώρας μας, χωρίς να έχουμε τη στήριξη σε αυτή τη μάχη των επίσημων συνδικαλιστικών οργάνων στη χώρα μας. Τα συνδικάτα στη χώρα μας, δυστυχώς, είναι στην οπισθοφυλακή κι όχι στην πρώτη γραμμή όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Να σας θυμίσω μόνο ότι στο κρίσιμο δημοψήφισμα βρέθηκαν για να υπερασπιστούν την ανάγκη να πούμε «ναι» σε μια κακή συμφωνία κι όχι να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη. Δεν είναι βεβαίως όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις σε αυτή την κατεύθυνση.
Παρόλα αυτά, εμείς δίνουμε ένα αγώνα και θα συνεχίσουμε να τον δίνουμε, για να προστατεύσουμε τις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης, να προστατεύσουμε το κοινωνικό κεκτημένο και να ανακτήσουμε και την αξιοπιστία -την αξιοπιστία της πολιτικής, την αξιοπιστία του συνδικαλισμού, την αξιοπιστία των θεσμικών οργάνων της ΕΕ.
Θέλω, τέλος, να αναφερθώ και στη σύμπτωση της σημερινής εορταστικής επετείου με την ημέρα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, της Παλιγγενεσίας. Σήμερα γιορτάζουμε την Ελληνική Επανάσταση. Μια Ελληνική Επανάσταση που έχει συνδεθεί, διαχρονικά, με αγώνες στο επίκεντρο, στο κέντρο της Ευρώπης. Τους αγώνες για Ανεξαρτησία, Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Και να πω ότι και αυτός ο αγώνας, σε άλλες συνθήκες σήμερα, ο αγώνας για Εθνική Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, είναι κυρίαρχος. Είναι κυρίαρχος και μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, ποιος είναι ο εχθρός της Ευρώπης σήμερα;
Ο πρώτος εχθρός της Ευρώπης, ο βασικός, είναι οι νεοφιλελεύθερες θέσεις και οι νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις που έχουμε πάρει τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε και να αναγνωρίσουμε τις ιδρυτικές μας αρχές και να επιστρέψουμε σε αυτές τις αρχές. Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν μπορούμε να ονειρευτούμε το μέλλον της Ευρώπης χωρίς να επικεντρωθούμε στα κοινωνικά δικαιώματα και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θεωρώ απαραίτητο να επανιδρύσουμε αυτές τις αρχές και να επανιδρύσουμε το κοινωνικό μοντέλο.
Αυτό που είναι επικίνδυνο είναι ο λαϊκισμός της άκρας δεξιάς, ο εξτρεμισμός της άκρας δεξιάς. Και πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών θα προασπίσει αυτές τις αρχές. Φυσικά αυτό το φαινόμενο συμβαδίζει και με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές τους. Γι αυτό πρέπει να δώσουμε ένα νέο όραμα στους λαούς μας. Αν δεν το δώσουμε αυτό το όραμα, θα δημιουργηθεί χώρος για να αναδυθούν και να ενδυναμωθούν αυτές οι δυνάμεις.
Φυσικά και είμαι σκεπτικιστής και το σκέφτηκα αρκετά αυτό το θέμα, αν θα πρέπει να υπογράψω ή όχι. Ωστόσο, πρωταρχικό είναι να υπάρξει ειδική μνεία στην κοινωνική Ευρώπη και φυσικά είναι ένας ανοιχτός αγώνας και εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε σε αυτόν τον αγώνα.
