Σε λίγες ώρες οι κάλπες θα ανοίξουν στη Γαλλία και θα ξέρουμε ποιός έχει πιθανότητες να γίνει Πρόεδρος στη χώρα αυτή.
“Κανονικά”, και ιδίως μετά την “τρομοκρατική επίθεση”, που έπληξε κυρίως τον Μελανσόν, οι Λεπέν και Μακρόν θα είναι οι νικητές του πρώτου γύρου.
Μόνο που κανείς δεν θα’ πρεπε να στοιχηματίσει τα λεφτά του στο τι θα κάνουν εν τέλει οι ψηφοφόροι στη χώρα της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του 1968.
Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.
Σπάνια εκλογές ήταν τόσο δύσκολα προβλέψιμες, όσο οι σημερινές. Αλλά και σπάνια μια εκλογή είχε τόσο μεγάλη, αληθινά παγκόσμια σημασία.
‘Οχι μόνο γιατί θα επηρεάσει άμεσα όλη την ευρωπαϊκή κατάσταση. Αλλά και γιατί διεξάγεται σε ένα πλαίσιο που μοιάζει όλο και περισσότερο “προπολεμικό” και στο οποίο η Πολιτική καλείται να ετοιμάσει τη συνέχειά της, τον Πόλεμο κατά Κλαούζεβιτς, ο Πόλεμος καθορίζει όλο και περισσότερο την Πολιτική.
Η έντονα αντι-ισλαμική ρητορεία της Μαρίν Λε Πεν για παράδειγμα είναι αυτή ακριβώς που χρειάζεται για να ετοιμάσει την κοινή γνώμη για τον επόμενο, και πολύ μεγαλύτερο αν γίνει, πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Η απόφαση Μέι να προκηρύξει εκλογές μπορεί να ερμηνευθεί από την ελπίδα να οδηγήσει τους Εργατικούς σε ήττα και σε ανατροπή τον ηγέτη τους Τζέρεμι Κόρμπιν.
Οτιδήποτε εκτός από Μελανσόν
‘Οταν άρχιζε η προεκλογική εκστρατεία, κανείς δεν περίμενε τον Μελανσόν να έχει την παραμικρή πιθανότητα.
‘Ομως, τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, οι καμπύλες των εκλογικών προτιμήσεων άρχισαν να δείχνουν κάτι πολύ μη αναμενόμενο. Ο Μελανσόν όχι μόνο συνέτριψε τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών Αμόν, αλλά προχωρούσε ακάθεκτος (τουλάχιστο έως την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης) προς τα πάνω, ενώ την ίδια στιγμή η καμπύλη προτιμήσεων του Μακρόν κατρακυλούσε, της Λεπέν κατέβαινε και το ίδιο συνέβαινε και με τον κ. Φιγιόν, αν και με μικρότερη ένταση.
Σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της Λεπέν προέρχεται από την αριστερά και την εγκατέλειψε λόγω του συντηρητισμού της. Αντικρίζοντας τώρα την άνοδο ενός αριστερού ριζοσπάστη, άρχισαν να “επαναπατρίζονται” στην οικογένειά τους!
Στο σημείο αυτό, η γαλλική μπουρζουαζία αλλά και ο “’Ολυμπος”
του παγκόσμιου χρήματος θορυβήθηκαν για τα καλά. ‘Αρχισαν να παρουσιάζουν τον Μελανσόν ως κάτι μεταξύ Ούγκο Τσάβες και Βλαντιμίρ Πούτιν, ανεύθυνο τον ανέβαζαν, λαϊκιστή τον κατέβαζαν, έναν επικίνδυνο που θα διαλύσει, εκλεγόμενος την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση.
Ο απερχόμενος Πρόεδρος “Σοσιαλιστής” Φρανσουά Ολάντ άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι προτιμά οποιονδήποτε εκτός από τον Μελανσόν.
Ο κ. Ολάντ εξελέγη το 2012, λέγοντας ότι ο “πραγματικός αντίπαλός” του είναι “ο κόσμος του Χρήματος”. Μόλις εξελέγη διόρισε έναν τραπεζίτη και σύμβουλο των Ρότσιλντ Υπουργό Οικονομίας.
Ο ηγέτης των Γάλλων “Νέων Φιλοσόφων” Μπερνάρ Ανρί Λεβύ δήλωσε ότι αν θα βγει ο Μελανσόν Πρόεδρος θα εγκαταλείψει τη Γαλλία.
Ο Λεβύ είναι ο αρχιτέκτονας της γαλλικής επέμβασης στη Λιβύη, μια κάποτε ευημερούσα αραβική χώρα, όπου τώρα λειτουργεί επίσημα σκλαβοπάζαρο στο κέντρο της πρωτεύουσάς της.
‘Οπως δήλωσε επανειλημμένα, χωρίς ποτέ να διαψευστεί, πήρε τηλέφωνο τον Σαρκοζί, επιμένοντας ότι είναι καθήκον του να επέμβει. ‘Οπως δήλωσε επανειλημμένα ο ίδιος το’ κανε για το Ισραήλ.
Το Ισλάμ μπαίνει στην εξίσωση
‘Ομως οι πολιτικές επιθέσεις δεν ήταν αρκετές. Αν άλλωστε οι Γάλλοι σκέφτονται να ψηφίσουν Λεπέν η Μελανσόν είναι ακριβώς γιατί θεωρούν αναξιόπιστους αυτούς που τις κάνουν.
Οι υπηρεσίες αντικατασκοπείας της Γαλλίας ετοίμασαν μια μυστική έκθεση που διέβλεπε κίνδυνο από τους ισλαμιστές τζιχαντιστές (κι αν αυτο δεν έφτανε, κίνδυνο σοβαρης αναταραχής σε περίπτωση που η Γαλλία πήγαινε σε δεύτερο γύρο Λε Πεν – Μελανσόν). Μετά τι έκαναν; Τη διέρρευσαν οι ίδιες στην εφημερίδα “Παριζιέν”.
Οι συντάκτες του κειμένου λένε πολλά και διάφορα εκτός από ένα, που καταλαβαίνουν μόνο αυτοί. Την απάντηση δηλαδή στο ερώτημα γιατί ισλαμιστές εξτρεμιστές θα χτυπούσαν παραμονή προεδρικών εκλογών, εν γνώσει τους ότι θα βοηθούσαν την κύρια διώκτρια του Ισλάμ να κερδίσει. (‘Οπως και κανείς δεν έχει τώρα εξηγήσει τι έπαθε ο κ. ‘Ασαντ και αποφάσισε, ενώ νικούσε, να θέσει ξαφνικά σε μεγάλο κίνδυνο και το καθεστώς και την ίδια τη ζωή του).
Αυτά βέβαια είναι λόγια. Η επίθεση στο Παρίσι τους έδωσε άλλη υπόσταση, επιτρέποντας στα Μέσα να το καταστήσουν κύριο θέμα. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε αν αυτό το μέσο είναι αποτελεσματικό, ή αν η διαρκής χρήση του έχει εξουδετερώσει την αποτελεσματικότητά του.
‘Ενα διεθνές περιβάλλον πιο επικίνδυνο από ποτέ άλλοτε
Εδώ και είκοσι μέρες, το παγκόσμιο σκηνικό έχει αλλάξει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούμε ή θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε.
Το ενδεχόμενο ενός πολέμου πολύ μεγαλύτερου από όσους γνωρίσαμε μέχρι τώρα στη Μέση Ανατολή με αποδέκτες τον ‘Ασαντ, τη Χεζμπολά και το Ιράν και σοβαρή πιθανότητα χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων διαγράφεται ως μια σοβαρή πιθανότητα. Σημαντικές δυνάμεις το επιδιώκουν, προσκρούουν όμως προς το παρόν στη Ρωσία, που είναι άλλωστε ο έμμεσος, πλην αληθινός στόχος της επιχείρησης.
Στις 13 Απριλίου, και ενώ ο κ. Τίλλερσον ήταν στη Μόσχα, οι Ρώσοι θεώρησαν σκόπιμο να υπενθυμίσουν ότι το σύνολο σχεδόν των εκτοξευτών διηπειρωτικών πυραύλων είναι σε κατάσταση άμεσης ετοιμότητας.
Στην Ανατολική Ασία, ο πρώην Υπουργός ‘Αμυνας των ΗΠΑ Λέον Πανέττα προειδοποίησε ότι η πολιτική Τραμπ συνεπιφέρει τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου, ενώ από την περασμένη Τετάρτη, οι κινεζικές πυρηνικές δυνάμεις έχουν τεθεί, σύμφωνα με αμερικανικές πηγές που επικαλέστηκε το CNN, σε κατάσταση πολεμικού συναγερμού.
Παραδόξως αυτά και πολλά άλλα που συνέβησαν ταυτόχρονα μέσα σε δέκα μόνο μέρες, κάτι που δεν σημειώθηκε από άποψη πυκνότητας, ούτε στην αρχή των δύο παγκοσμίων πολέμων, δεν προκάλεσαν καμία ιδιαίτερη ανησυχία στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης της Δύσης. Πολύ επικριτικά απέναντι στον κ. Τραμπ μέχρι να αρχίσει το “πρόγραμμα”, μετεβλήθησαν στη μεγάλη πλειοψηφία τους σε οπαδούς του Αμερικανού Προέδρου. Ο Τόμας Φρίντμαν, διαπρεπής φιλελεύθερος αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς έφτασε μάλιστα στο σημείο να γράψει ανοιχτά ότι πρέπει να αφήσουμε τώρα τον πόλεμο κατά του ISIS και να περάσουν στον πόλεμο κατά του ‘Ασαντ, διατυπώνοντας δηλαδή τη “θεωρία” για την “πράξη” του κ. Τραμπ.
Είναι αυτή η διεθνής πραγματικότητα που καθιστά τρομερά σημαντικές τις επιπτώσεις των εκλογών στη Γαλλία και τη Βρετανία.
* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και συγγραφέας
