Πέρα από ακρότητες συναισθηματισμών, η γεωπολιτική θέση της χώρας μας, προσφέρει ευκαιρίες.
Ανάλογες με τους κινδύνους και τις προκλήσεις που εγκυμονεί. Εξ ου και η κάθε ολιγωρία, έχει πολλαπλάσια αρνητικές συνέπειες. Και επιβαρύνει το ‘ισοζύγιο’ των υποχρεώσεων. Από τον Φεβρουάριο του 2022 σοβεί στην Ουκρανία, ένας σκληρός πόλεμος, ως αποτέλεσμα της Ρωσικής εισβολής.
Η αιματοχυσία και η ανθρωπιστική τραγωδία των Ουκρανών προσφύγων, είναι διαρκής ‘μαχαιριά’ στην καρδιά της Ευρώπης και του πολιτισμού μας. Η Ουκρανία ανθίσταται και ανθίσταται, κατά τρόπο που ξεπερνά κάθε
προηγούμενη προσδοκία και εκτίμηση ως προς την πορεία και έκβαση του πολέμου. Καταλυτική στην κατεύθυνση αυτή είναι η συνεισφορά της Δύσης. Η Ουκρανική άμυνα ενισχύθηκε και εκ του αποτελέσματος στηρίζεται στην παροχή σύγχρονων οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών από τις Δυτικές χώρες.
Η παροχή ωστόσο υλικού και πολεμοφοδίων από τις συμμαχικές της Ουκρανίας χώρες, οδήγησε στην εξάντληση, όπως εκτενώς λέγεται και επανειλημμένα διαπιστώνεται, των δικών τους αποθεμάτων. Τα οποία πρέπει να αναπληρωθούν, ως στοιχειώδης και αναγκαία εγγύηση της δικής τους άμυνας και ασφάλειας. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον τομέα των πυρομαχικών. Τα οποία μπορούν να παραχθούν από συγκεκριμένες μονάδες και γραμμές παραγωγής, που με τη σειρά τους έχουν πεπερασμένη δυνατότητα. Και αυτή δεν επαρκεί.
Εδώ είναι η πρόκληση για τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, ΕΑΣ, να κινητοποιηθούν. Και να αξιοποιήσουν τις δικές τους γραμμές παραγωγής. Και να πραγματοποιήσουν κάθε αναγκαία σχετική επένδυση, για την απόκτηση πρώτων υλών, τη συντήρηση και αναβάθμιση των μηχανών και των απαραιτήτων μέσων. Είναι πρωτόγνωρο όχι απλά να μην υπάρχει ανάγκη αναζήτησης και διεκδίκησης αγοράς, αλλά η ζήτηση να είναι δεδομένη, πιεστική και σε βάθος χρόνου. Κάθε αδυναμία να αξιοποιηθεί η συγκυρία δεν είναι απλά απόδειξη ανεπάρκειας, αλλά συστατικό υπονόμευσης των συμφερόντων του Δημοσίου.
Η κρίση όμως στην Ουκρανία προσφέρεται και για την ανάληψη πρωτοβουλιών για τον τερματισμό της. Είναι ένα πεδίο, που η ιστορική μνήμη για τη χώρα μας και τον Ελληνισμό, προσφέρει ξεχωριστές δυνατότητες. Το γεγονός και μόνο ότι αντίστοιχο ρόλο ανέλαβε η
Τουρκία, που το ιστορικό της αποτύπωμα ρίχνει βαριά τη σκιά του στην περιοχή, ενισχύει τον προβληματισμό. Όταν μάλιστα η Τουρκική πρωτοβουλία -και με τη διάνοιξη της οδού μεταφοράς των σιτηρών- προσέδωσε στον Ταγίπ Ερντογάν ανέλπιστους διπλωματικούς
πόντους και ‘ανάσες’ διεθνούς αναγνώρισης και επιδοκιμασίας.
Αν πράγματι υπάρχει η πεποίθηση ότι η χρονική συγκυρία ευνοεί, δημιουργία πλαισίου προσέγγισης με την Τουρκία, η ανάληψη κοινής πλέον πρωτοβουλίας μαζί της για το Ουκρανικό, θα είναι ένα
forum συνεννόησης και διεθνούς επιδοκιμασίας. Με πρόσθετα θετικά αποτελέσματα για τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη. Κάθε άλλη επίπλαστη προσέγγιση με στραγγαλισμό των εθνικών μας συμφερόντων και αδιέξοδη είναι και με τραγικές συνέπειες θα αποδειχθεί.
Και σίγουρα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εν ονόματι οιουδήποτε άλλου ‘υπέρτερου΄ στόχου.
Τραγικό ιστορικό προηγούμενο ήταν η εξευτελιστική απραξία της χώρας μας, μετά το Πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955. Είναι ένα πάθημα που δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Και το οποίο σίγουρα δε βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
