Επιστολή του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη προς την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων
Αθήνα, 22 Απριλίου 2021
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι,
Η «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων» αποτελεί μια επέτειο ανέκαθεν ξεχωριστή για τους λαούς της Ελλάδας και της Αρμενίας, που συνδέονται με δεσμούς αιώνων.
Αλλά και με φιλία που έχει σφυρηλατηθεί σε συνθήκες δύσκολες.
Εκατόν έξι χρόνια από το έγκλημα του 1915, η ανθρωπότητα δεν ξεχνά το ξεκλήρισμα ενός λαού. Ένα έγκλημα μαζικό και συστηματικό, που, μάλιστα, οργανώθηκε όταν τα βλέμματα του πλανήτη ήταν στραμμένα στα λασπωμένα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Σήμερα, λοιπόν, όπως και κάθε 24η Απριλίου, τιμούμε τη μνήμη των αθώων θυμάτων, δηλώνοντας την πίστη μας στο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Γιατί μόνο η ειρηνική συνύπαρξη οδηγεί μπροστά τους λαούς, μετατρέποντας τη διαφορετικότητά τους σε αμοιβαίο πλούτο.
Στο πέρασμα του χρόνου, Ελλάδα και Καύκασος βάδισαν μαζί στη μυθολογία και την Ιστορία, στον πολιτισμό και τις παραδόσεις. Γι’ αυτό κι η χώρα μας δεν θα μπορούσε παρά να σταθεί στο πλευρό των πληγέντων της Αρμενίας στην τελευταία δοκιμασία της.
Ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημα για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Και σήμερα, στηρίζει την εμπέδωση της ασφάλειας στην περιοχή, με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Για μια λύση, που θα σέβεται τα δικαιώματα του τοπικού πληθυσμού, μακριά από μια νέα, άδικη αιματοχυσία.
Η Ελλάδα δεν λησμονεί, επίσης, ότι στις αρχές του 20ού αιώνα Έλληνες και Αρμένιοι έζησαν κοινές μαρτυρικές στιγμές, μέσα από το δράμα των Ποντίων και των Μικρασιατών.
Γι’ αυτό και, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες για την ίδια, η πατρίδα μας ήταν από τις πρώτες που περιέθαλψαν διωκόμενους Αρμενίους και αναγνώρισαν την Γενοκτονία του λαού τους.
Αυτή την ιστορική συμπόρευση στη διάρκεια των αιώνων συνεχίζουν, σήμερα, οι δύο κοινότητες στις δύο χώρες. Δύο σταθερές γέφυρες ανάμεσά τους, που μετέχουν γόνιμα στην οικονομική και την κοινωνική ζωή των δύο κρατών, ανανεώνοντας την μακραίωνη φιλία τους.
Κλείνω, επαναλαμβάνοντας τη σημασία της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, καθώς η λήθη ανοίγει «Κερκόπορτες» για να ξανασυμβούν γεγονότα τα οποία κηλίδωσαν την ανθρώπινη ιστορία. Η εγρήγορσή μας, συνεπώς, πρέπει να είναι μόνιμη. Και τα λόγια μας να συνοδεύουν πράξεις που αποτρέπουν τις διακρίσεις, το μίσος και τη βία. Εκατόν έξι χρόνια μετά, λοιπόν, θυμόμαστε, αφυπνιζόμαστε και συνεργαζόμαστε!
